Μετά το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας

Οι εξαγγελίες του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη περί λουκέτου στην Αμυγδαλέζα και σε άλλα κέντρα κράτησης μεταναστών, που στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων διαμονής στην επικράτεια, γίνονται πράξη τις τελευταίες μέρες με την απελευθέρωση κάποιων εκ των κρατουμένων.

Τα κέντρα κράτησης ή κέντρα φιλοξενίας ή φυλακές ή “αποθήκες ψυχών” ή όπως ο καθένας θέλει να ονοματήσει αυτούς τους χώρους, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Η ροή των οικονομικών μεταναστών προς τη χώρα μας από όλη την Ασία δεν σταμάτησε. Εξάλλου, η ζωή μέσα σε ένα κοντέινερ με την αμιδρή ελπίδα απελευθέρωσης είναι φυσικά καλύτερη από τη ζωή σε μια εμπόλεμη ζώνη.

Στους χώρους αυτούς σε όλη την Ελλάδα ευρίσκονται συνολικά περί τις 3.000 με 4.000 άνθρωποι, εφόσον προστεθούν και όσοι κρατούνται στα αστυνομικά τμήματα, αριθμός αμελητέος σε σχέση με τους χιλιάδες που κυκλοφορούν ελεύθεροι σε όλη την επικράτεια. Οι παράνομοι μετανάστες που εργάζονται παράνομα στους κάμπους της Θήβας, της Ηλείας και της Ημαθίας, είναι περί τους 10.000, αλλά κανείς δεν τους ενόχλησε, ακριβώς γιατί ποτέ οι ίδιοι δεν ενόχλησαν. Όσοι βρίσκονται κρατούμενοι στην Αμυγδαλέζα είχαν την ατυχία να βρεθούν σε τυχαίο αστυνομικό έλεγχο ή να διαπράξουν κάποιο ποινικό αδίκημα στο παρελθόν.

Λύση, λοιπόν, δεν είναι η κράτηση επ’ άοριστον των παρανόμων (όπως γνωμοδότησε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους), ούτε η επαναπροώθηση στις πατρίδες τους ανθρώπων που δεν το επιθυμούν και δεν συνεργάζονται με τις αρχές, αλλά η αντιμετώπιση του θέματος πανευρωπαϊκά: Να καταγραφούν όλοι οι μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, και να διαμοιραστούν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αναλόγως πληθυσμού και δημοσιονομικών δυνατοτήτων. Αυτή, άλλωστε, ήταν και η προσέγγιση του Υπουργού, όταν εντελώς επιδερμικά ανέφερε τη σκέψη περί αναστολής της σύμβασης του Δουβλίνου.

Ηλίας Σιδέρης , Δικηγόρος Αθηνών

Εφημερίδα “Επένδυση” 07.03.2015

7_3