Ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά ήταν πράγματι μια επανάσταση για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων φυσικών προσώπων και θεωρείται ένας πετυχημένος νόμος, αφού έκαναν χρήση χιλιάδες συμπολίτες μας και, ήδη, έχουμε τις πρώτες αποφάσεις, που εξομαλύνουν τις σχέσεις δανειολήπτη, πιστωτών και τράπεζας. Ήρθε η ώρα, να προχωρήσουμε μετά τον νόμο για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα και σε νομοθεσία για τα υπερχρεωμένα νομικά πρόσωπα, για όσα δηλαδή εξαιρούνταν από την μέχρι τώρα νομοθεσία.
Πράγματι, μεγάλο μέρος των κόκκινων δανείων των τραπεζών είναι τα επαγγέλματικά και επιχειρηματικά δάνεια. Ένας νόμος, όμοιος με τον Νόμο Κατσέλη, είναι απαραίτητος, που θα περιλαμβάνει κούρεμα τόκων, περίοδο εξωμάλυνσης της επιχείρησης, ώστε να συνεχίσει να παράγει κέρδος και ταυτοχρόνως μια περίοδος χάριτος για να μπορέσει να ανασάνει ο επιχειρηματίας. Σε αυτό μπορεί να βοηθήσει η δημόσια διοίκηση, με τη χαλάρωση των όρων για φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα σε επιχειρήσεις που δεν είναι ενήμερες.
Πώς θα μπορούσε να είναι ο νόμος; Η κάθε επιχείρηση να υποβάλει σχέδιο εξυγίανσης -όπως ακριβώς και στα υπερχρεωμένα- και αν δεν το δέχονταν οι δανειστές, τη λύση να έδινε το δικαστήριο. Εκεί, όλοι μαζί, επιχειρηματίες, δανειστές, οφειλέτες, εργαζόμενοι, θα συζητούσαν για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης, με σκοπό να πληρωθούν όλοι και κανένας να μην αισθάνεται αδικημένος. Το know how το έχουν τόσο οι δικαστές, όσο και οι τράπεζες.
Προφανώς και μια λύση τύπου “Νόμου Υπερχρεωμένων Φυσικών Προσώπων” πιθανόν να μην είναι η ενδεδειγμένη για τις τράπεζες, αφού πρόκειται να χάσουν μέρος του κεφαλαίου των κόκκινων δανείων. Υπό τον κίνδυνο να χάσουν, όμως, όλο το κεφάλαιο, είναι βέβαιο ότι θα αποδεχθούν μια λύση, ανάλογη του ισχύοντος νόμου.
Εφημερίδα “Επένδυση” 4/4/2015